AŞIK VEYSEL ŞATIROĞLU

AŞIK VEYSEL ŞATIROĞLU
Aşık Veysel, hayatini anlattığı bir şiirinde “Ücyüz-onda gelmiş idim cihana” diyor. Yıl 1894 oluyor hesapça. Sivas’a bağlı Şarkışla ilçesinin Sivrialan Köyünde dünyaya gelmiş. Anasi Gulizar, bir yaz günü koy dolaylarındaki Ayıpınar merasına koyun sağmaya gittiğinde; oracıkta bir yol üstünde doğurmuş Veysel’i. Göbeğini de kendi eliyle kesmiş. Yaman kadınmış Gülizar ana. Bebesini bir çaputa sarıp yürüye yürüye köye dönmüş. Babası Ahmet; bebenin adini Veysel koymuş. Yıllar geçmiş aradan büyümüş, konuşmuş, yürümüş Veysel çocuk. Böylece yedi yaşına varmış. O yıl bir çiçek hastalığı salgını olmuş Sivas’ta. Küçük Veysel de yakalanmış. Sol gözünde, cicegin beyi çıkmış kendi deyimiyle… Göz akıp gitmiş. Sağ gözüne de perde inmiş, önceleri. Yalnız ışığı seçebiliyormuş, bu gözüyle. Babasına “Çocuğu Akdağmadeni’ne götür, orada bu gözünü açacak bir doktor var.” demişler. Sevinmiş Ahmet emmi. Gel gör ki talihsizlik yine yakasını bırakmamış Veysel’in. Bir gün inek sağarken babası yanına gelmiş. Veysel ansızın donuverince; yakında bulunan bir değneğin ucu öteki gözüne girivermiş. O göz de akıp gitmiş böylece. Veysel’in Ali adında bir ağabeysi ve Elif adında bir kız kardeşi varmış. Hepsi çok üzülmüşler Veysel’in kotu kaderine. Babası meraklı adammış. Halk ozanlarından şiirler okuyup ezberleterek avutmaya çalışmış oğlunu. Sivas’ın köyleri saz sairleriyle dolu. Onlar da ara sıra gelip Ahmet emminin evine uğrarlarmış. Veysel ilgiyle dinlermiş calip söylediklerini. Babası, oğlunun ilgisini görünce; bir saz alıp vermiş ona.
 İlk saz derslerini, babasının arkadaşı olan Çamşıh’lı Ali Ağa’dan almış. Ve gitgide, kendini iyice saza vermiş Veysel. Unlu Halk ozanlarının şiirlerini çalıp söylemiş bir zaman. Yirmibes yasındayken (1919) anası, babası Veysel’i Esma adında bir kızla evermişler ve kısa sure sonra ikisi de göçüp gitmiş bu dünyadan (1921). Acı üstüne acı gelmiş, ama bitmemiş talihin kotu oyunu. İkinci çocuğu on günlükken, anasının memesi ağzına tıkanarak ölmüş, ardından da karisi yanaşmalarıyla evden kaçmış. Bu olay çok koymuş Veysel’e. Daha dertli olmuş ve iyice içine kapanmış. Karisi koyup gittiğinde bir kızı varmış Veysel’in. Daha bir yasini bile bitirmemiş. İki yıl kucağında gezdirmiş Veysel, ne çare o da yaşamamış. Bu sıralar Veysel’i yeniden evermişler. Bu karisi çocuk vermiş Aşığa. Biri olmuş, iki oğlan, dört kız, altısı sağ. Onlar da 18 torun vermiş Veysel’e. Aşık Veysel, Cumhuriyetin Onuncu yıl dönümüne rastlayan 1933 yılına kadar, başka ozanların şiirlerini çalıp söylemiş. Kendi deyişlerini söylemekten utanır, çekinirmiş. O yıllarda sairlerimizden rahmetli Ahmet Kutsi Tecer tanımış Veysel’i. Onun ışık tutuculuğuyla Veysel’in şiirleri aydınlığa kavuşmuş. Veysel; şairliğinin gelişmesinde Tecer’in büyük yardımlarını gördüğünü söylerdi her zaman. Veysel’in gün ışığına çıkan ilk şiiri Gazi Mustafa Kemal Pasa için söylediği: “Türkiye’nin ihyası Hazreti Gazi” mısrasıyla başlayan şiirdir. Bundan sonra bütün yazdıklarını calip söyler olmuştu. 1933 yılına kadar, köyünden dışarı hemen hemen hiç çıkmadığı halde; bundan sonra bütün yurdu dolaşmış, yurdunun çeşitli şehirleriyle kasabalarını, köylerini yakından tanımıştır. Halk ozanlarından en çok Karacaoglan’i, Yunus’u, Emrah’i, Dertli’yi severdi. Çağımızın ozanlarından Ahmet Kutsi Tecer’in ayrı bir yeri vardı Veysel’de. Onun aracılığıyla Koy Enstitülerinde bir sure saz öğretmenliği de yapmıştı Veysel. Sırasıyla Arifiye, Hasanoğlan, Cifteler, Kastamonu, Yildizeli, Akpınar Koy Enstitülerinde bulunmuştu. 1952 yılında İstanbul’da büyük bir jübilesi yapılan Aşık Veysel’e 1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi, “Anadilimize ve Milli Birliğimize yaptığı hizmetlerden dolayı” özel bir kanunla vatani hizmet tertibinden aylık bağlamıştı. Veysel’in bir başka özelliği daha vardı; köyünde ve çevresinde ondan önce bir tek meyve ağacı olmadığı halde, Sivrialan’da ilk meyve bahçesini o yetiştirmişti. Hem öyle bir bahçe ki, içinde elmadan kayısıya, kirazdan cevize kadar turlu turlu meyve ve çiçek vardı. Veysel, kardeşlerinin yardımıyla bu bahçeyi yapmaya başladığı zaman köylüleri “Atalarımız bunca yıl böyle bir is yapmamışlar, su kor adam onlardan iyi mi bilecek ki böyle ise kalkıştı?” demişler. Birkaç yıl sonra ağaçlar yetişmiş, meyve vermiş. Köylüler önceki dediklerini hatırlayıp utanmışlar ve bu defa “O kor değilmiş, meğer kor olan bizmişiz diyerek Aşık Veysel’i kutlamışlar. iste böylesine uzağı gören bir insandı o… Yetmiş yıl karanlık bir dünyada yaşadı (ölümü 21 Mart 1973). Fakat karanlık gözlerindeydi yalnız, içi apaydınlıktı, şiirleri de öyle… Halk şiirimizin bu güçlü ozanı yarim yüzyılı aşkın bir sure yazdıklarıyla, calip söyledikleriyle çevresine ışıklar saçtı. Sanırım simdi de mezarında son uykusunu ışıklar içinde uyuyordur. Yalnız çağımızda yasayanlar değil, bizden çok sonra yasayacaklar da “Dostlar Beni Hatırlasın” şiirini unutmayacaklar ve her zaman rahmetle anacaklardır.ESERLERİNDEN BAZILARIDostlar beni hatırlasınBen giderim adım kalırDostlar beni hatırlasınDüğün olur bayram gelirDostlar beni hatırlasın Can kafeste durmaz uçarDünya bir han, konan göçerAy dolanır yıllar geçerDostlar beni hatırlasınCan bedenden ayrılacakTütmez baca, yanmaz ocakSelam olsun kucak kucakDostlar beni hatırlasın…
Beni Hor Görme GardaşımBeni Hor Görme KardeşimSen Altındın Ben Tunç MuyumAynı Vardan Var OlmuşuzSen Gümüşsün Ben Saç MıyımNe Var İse Sende BendeAynı Varlık Her BedendeYarin Mezara GirendeSen Toksun Da Be Aç MiyimKimi Molla Kimi DervişAllah Bize Neler VermişKimi Arı Çiçek DermişSen Balsın Da Ben Cec MiyimTopraktandır Cümle BedenNefsini Öldür ÖlmedenBöyle Emretmiş YaradanSen Kalemsin Ben Uç MuyumTabiata Veysel AşıkTopraktan Olduk KardaşıkAynı Yolcuyuz YoldaşıkSen Yolcusun Ben BacmiyimKara ToprakDost Dost Diye Nicesine SarıldımBenim Sadık Yarim Kara TopraktırBeyhude Dolandım Boşa YoruldumBenim Sadık Yarim Kara TopraktırNice Güzellere Bağlandım KaldımNe Bir Vefa Gördüm Ne FaydalandımHer Turlu İsteğim Topraktan AldımBenim Sadık Yarim Kara TopraktırKoyun Verdi Kuzu Verdi Sut VerdiYemek Verdi Ekmek Verdi Et VerdiKazma İle Dövmeyince Kıt VerdiBenim Sadık Yarim Kara TopraktırAdemden Bu Deme Neslim GetirdiBana Turlu Turlu Meyva YetirdiHer gün Beni Tepesinde GötürdüBenim Sadık Yarim Kara TopraktırKarnin Yardim Kazma İle Bel İleYüzün Yırttım Tırnak İle El İleYine Beni Karşıladı Gül İle Benim Sadık Yarim Kara Topraktırİşkence Yaptıkça Bana GülerdiBunda Yalan Yoktur Herkesler GördüBir Çekirdek Verdim Dört Bostan VerdiBenim Sadık Yarim Kara TopraktırHavaya Bakarsam Hava AlırımToprağa Bakarsam Dua AlırımTopraktan Ayrılsam Nerde KalırımBenim Sadık Yarim Kara TopraktırDileğin Varsa İste Allah’tanAlmak İçin Uzak Gitme TopraktanCömertlik Toprağa Verilmiş HaktanBenim Sadık Yarim Kara TopraktırHakikat Ararsan Açık Bir NoktaAllah Kula Yakın Kul Da Allah’aHakkin Gizli Hazinesi Kara TopraktaBenim Sadık Yarim Kara TopraktırBütün Kusurlarımı Toprak GizliyorMerhem Calip Yaralarımı TuzluyorKolun Açmış Yollarımı GözlüyorBenim Sadık Yarim Kara TopraktırHer Kim Ki Olursa Bu Sırr-ı MazharDünyaya Bırakır Ölmez Bir EserGün Gelir Veysel’in Bağrına BasarBenim Sadık Yarim Kara Topraktır
Kaynak: Bu içerik internet kaynaklarından yararlanılarak sitemize eklenmiştir.